„ტაივანი ჩინეთის „განუყოფელი ნაწილია“ და „გაერო განიხილავს „ტაივანს“ როგორც ჩინეთის პროვინციად ცალკე სტატუსის გარეშე“ – აცხადებს ჩინეთის საგარეო საქმეთა სამინისტროს წარმომადგენელი. ჩინეთის საგარეო საქმეთა სამინისტროს სპიკერი ვანგ ვენბინი ადგილბრივ და საერთაშორისო მედიის წარმომადგნლებთან შეხვედრა.
ერთ-ერთი კითხვა, რომელიც საგარეო საქმეთა სამინისტროს წარმომადგენელს დაუსვეს, ტაივანს ეხებდა. კერძოდ: „აშშ ავრცელებს პრეტენზიებს, რომლებიც ამახინჯებს გაეროს ასოციაციის 2758-ე რეზოლუციას და ამბობს, რომ რეზოლუცია „არ განსაზღვრავს ტაივანის სტატუსს… და არ გამორიცხავს ტაივანის მნიშვნელოვან მონაწილეობას გაეროს სისტემაში“
როგრც ვანგ ვენბინიმ აღნიშნა, ტაივანი ქვეყანა არ არის.
„ტაივანი არ არის ქვეყანა, ის უძველესი დროიდან ის ჩინეთის ტერიტორიის განუყოფელი ნაწილია. საერთაშორისო საზოგადოებამ დიდი ხანია მიაღწია დასკვნას. 1943 წლის კაიროს დეკლარაცია ცალსახად მოითხოვს, რომ “ყველა ტერიტორია, რომელიც იაპონიამ მოიპარა ჩინელებისგან, როგორიცაა მანჯურია, ფორმოზა და პესკადორები, უნდა დაუბრუნდეს ჩინეთს”. 1945 წლის პოტსდამის პროკლამაცია ასევე ადგენს, რომ „კაიროს დეკლარაციის პირობები უნდა შესრულდეს“. იაპონიამ, როგორც 1945 წლის იაპონიის ჩაბარების დოკუმენტში, ასევე 1972 წლის ჩინეთი-იაპონიის ერთობლივ კომუნიკეში, პირობა დადო, რომ დაიცავდა პოტსდამის გამოცხადების ზემოაღნიშნულ ტერმინს. იქნება ეს იურიდიული თუ ფაქტობრივი თვალსაზრისით, ტაივანი ჩინეთის განუყოფელი ნაწილია“ – აღნიშნა მან კითხვის საპასუხოდ.
ასევე, მან გაეროს რეზოლუციაზეც გაამახვილა ყურადღება.
„გაეროს გენერალური ასამბლეის 2758-ე რეზოლუციით მოგვარდა საკითხი, ვინ უნდა წარმოადგენდეს მთელ ჩინეთს, ანუ ჩინეთის სახალხო რესპუბლიკის მთავრობა არის ერთადერთი კანონიერი მთავრობა, რომელიც წარმოადგენს მთელ ჩინეთს, მათ შორის ტაივანს, გაეროში. რეზოლუციამ ცხადყო, რომ მსოფლიოში მხოლოდ ერთი ჩინეთია და ტაივანი არის ჩინეთის ნაწილი და არასუვერენული ერთეული.
გაეროს სამდივნოს იურიდიულ საკითხთა ოფისის ოფიციალურმა იურიდიულმა მოსაზრებებმა საკმაოდ ნათლად აჩვენა, რომ ტაივანი ჩინეთის „განუყოფელი ნაწილია“ და რომ „გაერო განიხილავს „ტაივანს“ როგორც ჩინეთის პროვინციად ცალკე სტატუსის გარეშე“. იმ ქვეყნების რიცხვი, რომლებმაც ჩინეთთან დიპლომატიური ურთიერთობა დაამყარეს ერთი ჩინეთის პრინციპის საფუძველზე, 60-დან 183-მდე გაიზარდა. ეს ნათლად აჩვენებს, რომ ერთი ჩინეთის პრინციპი არა მხოლოდ გაბატონებული საერთაშორისო კონსენსუსია, არამედ ძირითადი ნორმა, საერთაშორისო ურთიერთობების“ – აღნიშნა ვენბინიმ.
